Motywem przewodnim cyklu „Złoty” jest CZAS. Czas, który nieubłaganie mija, wystawiając nas na różne próby
i doświadczenia, kumulujące w nas swoje owoce.

Zawsze inspirowała mnie historia indywidualnego człowieka, jednostki. Jesteśmy sumą wszystkich przeżyć - one nas określają, budują, patynują, zmieniają i przekształcają.

Tak wiele dzieje się w naszych wnętrzach!
To nieprawda, że nie można być jednocześnie smutnym
i szczęśliwym. To nieprawda, że nie można łączyć w sobie skrajnych emocji w tym samym czasie. Można, bo tak jesteśmy stworzeni.

Doświadczamy. Przeżywamy. Coś z tego zawsze w nas zostaje, tworząc kolejne i kolejne warstwy. Nieskończoność nawarstwiania.

I to właśnie mnie inspiruje. Pragnę to pokazać. Stąd tak często powtarzają się w moich pracach podobne motywy przewodnie: oczy, wiry i pętle. Wirujemy wewnątrz nas samych, nawarstwiamy się...

Dlatego też naturalnym wyborem w tym cyklu było dla mnie połączenie technik malarstwa i kolażu.

Fragmenty stron mające pół wieku, strzępki przedmiotów budujące całość... A na nich kolejne warstwy i ślady lekcji, których udzieliło nam życie...

Czasem ważniejsze jest to czego nie widać, co jest już zatarte i przykryte, niż to co widzimy na wierzchu.

Lubię tajemnicę, ponieważ każdy człowiek ma swoją własną, ukrytą. Bywa, że skrytą także przed samym sobą! Jednak nawet najcięższy bagaż doświadczeń może w nas błyszczeć i być źródłem światła, jeśli tylko dobrze go wykorzystamy.

Dlatego w moich pracach można znaleźć zarówno patynę, jak też złocenia.

Czuję po prostu, że maluję CZAS.

... Ale dlaczego FARAS? Jest to inspiracja imponującą wystawą stałą, którą można obejrzeć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Faras to miejscowość
w północnym Sudanie. W latach 60-tych XX wieku ówczesne władze wysiedliły lokalną ludność
w związku z planowanym zalaniem terenu i budową Tamy Assuańskiej. W ramach międzynarodowej ekspedycji ratunkowej, zorganizowanej po patronatem UNESCO, wyjechali tam między innymi polscy archeolodzy, którym przyświecała misja uratowania zabytków kultury nubijskiej.

Efektem ich poszukiwań było odkrycie pozostałości katedry wczesnochrześcijańskiej z końca VII wieku n.e. oraz malowideł ściennych w stylu bizantyjsko-koptyjskim, wykonanych techniką al secco.

Te niesamowite dzieła zostały przeniesione w bezpieczne miejsce i do tej pory emanują niesłychaną siłą i pięknem,
a zniszczenia powstałe z upływem lat jedynie dodają im magii.